miércoles, 15 de diciembre de 2010

Mentalidad a 0.

Esa sensación de impotencia que se te queda cuando pretendes escribir algo bueno, algo que canviaría la visión de la vida de muchas personas, algo buenísimo, algo impactante, nuevo, algo, yo diría.. (casi) perfecto, y va y resulta que se te olvida, empiezas a escribir, inspirado, y sigues escribiendo, pero, poco a poco, palabra a palabra, ves como cada frase, cada palabra, cada letra, se va por un camino distinto, las oraciones empiezan a no tener sentido, empiezan a volverse locas, y notas como tu inspiración va en decadencia, cayendo en picado, como si de un águila en el proceso de cazar a su presa se tratara, y te desmoralizas, empiezas a intentar retomar el hilo, pero te resulta imposible, y ves que te resultaría más fácil encontrar una aguja en un pajar. Continuas con tu escritura, empiezas a marear temas, mezclar palabras, ves intentos fallidos de metáforas que pretendian llegar a ser algo bueno, pero fallas.. Pero ésto, señores lectores, es el arte de escribir, de eso se trata, se trata de pensar en cómo decir una cosa, y teniendo mil y una formas de hacerlo, escoger una, o ninguna, y por eso entramos en ésa espécie de espiral sin fín que nos lleva siempre al mismo sitio, o a sitios complétamente distintos, pero si el ser humano no hubiera tropezado, hoy por hoy, seguiríamos andando a cuatro patas, y es que de los errores aprende uno, y alguien como yo, alguien que comete un error tras otro, alguien que solo sabe que hacer cosas mal, ése alguien progresará, acabará dándose cuenta de sus fallos y los mejorará, ¿qué digo mejorará? ¡Los perfeccionará! Acabará por escribir algo coherente, algo con sentido, algo con sentimiento. De pronto, las palabras cobrarán vida otra vez, resucitarán y el proprio escritor verá su inspiración, su fluideza al escribir, aumentar, como si se tratase de un cohete espacial despegando, notará que las manos escriben solas, que las ideas le vienen a la cabeza como si estuviera viendo una película de ellas y porfín empezará a sentirse feliz por escribir, empezará a desahogar sus penas y a aliviar su cuerpo de sus más profundos sentimientos, empezará a sentir el arte de escribir, empezará a soñar con mejorar, empezará a brillar escribiendo, y lo conseguirá. Y he aquí el arte de escribir, y aquí termina, la locura de mi escritura

3 comentarios:

  1. PedRooo!! :D
    I (L) IT!! Ho has plasmat a la perfecció en serio... *-*
    La veritat es q m'he sentit molt identificada en tot, i tens rao, xo en una cosa no...
    NO HO FAS TOT MAL BOBEET! ¬¬'
    I ho saps! =)
    T'estiiMuu!
    PD: Poor Pen!

    ResponderEliminar
  2. K bobet esttas!! tu fas les koses mal desde kuant?? ai mare el mimosiin!! jaja =)

    ResponderEliminar
  3. Pedroo! estic totalment dacord amb Sara jo tame m'he sentit molt identificat.
    Molt bona l'entrada enserio...
    En la meua opinió crec que si feres tot mal aquest blog no existira i seria una merda.
    Pero com no es aixina... pense que mola molt el blog... :D

    ResponderEliminar